Zaktualizowany program certyfikacji wodoru

Jednostka TÜV Rheinland zaktualizowała swój program certyfikacji wodoru, dostosowując go do najnowszych osiągnięć i wymagań rynku.

Program certyfikacji uwzględnia teraz uzupełniające dyrektywy 2018/2001 Unii Europejskiej "Dyrektywa w sprawie energii odnawialnej II". Aktualizacja standardu TÜV Rheinland wzięła pod uwagę nowe limity emisji i rozszerzyła zakres produktów o pochodne wodoru (np. amoniak, metan i metanol). Standard TÜV Rheinland od blisko dwóch lat funkcjonuje pod nazwą "H2.21", ma na celu promowanie wykorzystania wodoru jako nośnika energii poprzez przejrzystość sposobu jego produkcji. Standard ma zastosowanie w skali międzynarodowej.

Produkcja wodoru opiera się na kopalnych nośnikach energii, przez co jest wysoce energochłonna. Dlatego tylko zrównoważona produkcja i zastosowanie wodoru ma potencjał, aby zastąpić kopalne nośniki energii i w konsekwencji zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych. W zależności od procesu produkcji, zasilania w energię i progu emisji, istnieją różne klasyfikacje wodoru, takie jak odnawialna, niskoemisyjna i neutralna pod względem emisji dwutlenku węgla. "Jeśli proces produkcyjny obejmuje elektrolizę wody, do tej elektrolizy wykorzystywana jest wyłącznie energia elektryczna ze źródeł odnawialnych, a emisja gazów cieplarnianych generowana w określonym cyklu życia nie przekracza określonego progu, produkt może być oznaczony jako "zielony wodór"" - wyjaśnia Norbert Heidelmann, który wraz ze swoim zespołem odpowiada za certyfikację wodoru w TÜV Rheinland.

Jaka jest różnica pomiędzy wodorem "odnawialnym", "niskoemisyjnym" i "neutralnym węglowo"?

Wodór odnawialny dotyczy wodoru produkowanego w drodze elektrolizy wody lub roztworów wodnych (np. elektrolizy chlorków metali alkalicznych) przy użyciu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł niebiologicznych. Wodór niskoemisyjny dotyczy wszystkich dróg produkcji wodoru, a zatem umożliwia poddanie certyfikacji wszystkich technologii i procesów.

Kolejnym wymogiem jest to, że redukcja emisji gazów cieplarnianych dzięki zastosowaniu paliw odnawialnych i niskoemisyjnych powinna wynosić co najmniej 70% w porównaniu z paliwami, które zastępują.

Wodór neutralny pod względem emisji dwutlenku węgla można uznać, gdy wszystkie emisje spowodowane w określonym cyklu życia zostaną skompensowane. Obejmuje to mechanizm kompensacji poprzez zakup i wycofanie zarejestrowanych certyfikatów redukcji CO2 z uznanych na arenie międzynarodowej programów ochrony klimatu lub praw do emisji z ustalonych systemów handlowych.

Standard H2.21 uwzględnia specyfikę poszczególnych krajów

Obecnie na rynku istnieje wiele programów rządowych, jak również prywatnych, dobrowolnych programów certyfikacji wodoru.

"Mając na uwadze handel transgraniczny, TÜV Rheinland zaprojektował standard H2.21 tak, aby był wystarczająco elastyczny, w celu dostosowania do niejednorodnych, specyficznych wymagań rynkowych" - powiedział Wolfgang Spahn z TÜV Rheinland, globalny kierownik obszaru biznesowego Energy & Environment. Zaktualizowana norma obowiązuje od 1 marca 2023 roku. Certyfikaty lub ponowne certyfikacje wodoru przez TÜV Rheinland muszą spełniać zaktualizowane kryteria od tej daty. Certyfikaty wydane na podstawie starszej wersji zachowują ważność do czasu ich wygaśnięcia.

Więcej informacji można znaleźć na stronie .